शायरी(हिन्दी )-3

आस हर दिल मे छुपी होती हे 

लेकिन  बया करने से डरते हे

चाह तो हर एक को हे 

राह बदलनेसे से डरते हे

नजर तुझ्याच वाटेवरती

काळ लोटला असा कितीसा
मनात वाढते गुंतागुंती
अजून त्याच आशेवरती
नजर तुझ्याच वाटेवरती

क्षण माझा होता तरीही , दूर दूर जात गेला

क्षण माझा होता तरीही ,
दूर दूर जात गेला
शांत बघत राहून मी ,
नशिबाचाही घात केला

अपेक्षांचे ओझे नुसते
खांद्यावरती पेललेले
निराशेचे कवडसे
कितीतरी झेललेले
दिशाहीन झालो होतो
जिकडे वारा वाहत गेला
क्षण माझा होता तरीही ,
दूर दूर जात गेला

कुणी अनोळखी वाटेवर
आपलेसे क्षणात होती
कुणी असून आपले माञ
क्षणात परके होऊन जाती
आयुष्याच्या पटलावर
कसला हा जाच लिहला
क्षण माझा होता तरीही ,
दूर दूर जात गेला

मिथक मायेच्या भोवऱ्यात हे
किती तरी देह उरले
मृगजळ ना हाती आले
आयुष्य माञ अक्खे सरले
चक्रव्युव्हात माझाही
असाच अभिमान्यु होत गेला
क्षण माझा होता तरीही ,
दूर दूर जात गेला 

कवि : दत्ता हुजरे
संग्रह  : कवि मन माझे

शायरी(हिन्दी )-2

दर्द को छुपाये रखते हम लेकिन
आखों कि नमी कुछ और बयाँ कर देती
कितनी परायी हो चुकी हो तुम
कल तक तो हमारी आहट भी पहचान लेती

सारेच धुसर झाले ते स्वप्न रंगलेले

मी शब्दात गुंफलेले
बंधात बांधलेले
सारेच धुसर झाले
ते स्वप्न रंगलेले

हळुवार आयुष्याचा
तु भाग होत गेली
मनोहर क्षणाची कितीदा
तू सोबती झाली
श्वास थांबलेला
आता सगळेच संपलेले
सारेच धुसर झाले
ते स्वप्न रंगलेले

आठवणीची उजळणी
कितीदा करून झाली
अजून दिसते आहे
ती सांजवेळ ओली
तुला कधी ना उमगले 
बोल अंतरीचे दाटलेले 
सारेच धुसर झाले
ते स्वप्न रंगलेले

शायरी(हिन्दी )-१

जहन मे हमारे कुछ भी नही था,
फिर भी हम किस्मत से खेले है
मंजुरे खुदा ने क्या चाहा,
आज मिलके भी उनसे अकेले है

माझ्या भाळी गळफास

मी खेळावे बागडावे
हि मातीला रे आस
किती करंटा रे मी
माझ्या भाळी गळफास

काबाड कष्ट हे
माझ्या पाची पुजलेले
चिखल मातीने रे
पाय रोज सजलेले
पण लेक मी मातीचा
कधी झाला नाही ञास
तरी करंटा रे का मी
माझ्या भाळी गळफास

शिवार फुलावे बहरावे
मन आस लागलेले
चिट पाखराने यावे
काल थवे भेटलेले 
दिस परत ते यावे 
हे उरी माझ्या ध्यास   
किती करंटा रे मी
माझ्या भाळी गळफास

किती सण आले 
किती सण गेले 
माझी लेकरं बिचारी 
फक्त शिमगा पाहिलेले
नको दिवाळी दसरा 
मिळो सुखाचे दोन घास 
किती करंटा रे मी
माझ्या भाळी गळफास

घास कष्टाचा भरव

किती जीव होते वेडे
सुक्या मातीत पेरलेले
राजा वरुणा रे तुझी
आस लागलेले

कण कण मातीमध्ये
कसा मिसळून गेला
तु दावी अवकृपा
मग अर्थ नाही त्याला

किती सोसला मातीने
वैशाख तापलेला
आज विरुन जावो
तो लाव्हा साचलेला

थेंब थेंब रे तुझा हा
मज आहे अनमोल
नको ओढ रे देऊ तु
होते जीवा घालमेल

कर मातीला ह्या ओलं
कर शिवार हिरवं
बहरू दे पिक सारं
घास कष्टाचा भरव