मन रितं होतं तरी

हिरवं झालं रान
पान पान बोलत होतं
मन रितं होतं तरी
हिंदोळ्यावर डोलत होतं


झोके हवेचे झरकन
अधुन मधुन येती
मोहरुन अंग माझे सारे
पानाफुलांना कवेत घेती


क्षण रोजच यावे असले
भान हरपुन सगळे जावे
गारवा इतका झोंबुन मला
मन स्पर्शाने गारठून यावे

इतका क्षण अस्वस्थ होतो
वाटते बेभान व्हावे पुन:
कधीच इतका खुललो नव्हतो 
जाग्या झाल्या जुण्या खुणा

कितीसे असे आयुष्या आपले
पावसाच्या सरीसारखे
झरझर झरझर झरुन जाते
एका क्षणात होते परके

ऋतु हा असाच आहे
मन अगदी लहान होतं
मन रितं होतं तरी
हिंदोळ्यावर डोलत होतं

कवि : दत्ता हुजरे
संग्रह : कवि मन माझे